suknie na gody

W kontekście prozy Cegiełki częstokroć padają “oskarżenia” o banalizm, spowodowane prawdopodobnie obecnością w tej prozie bardzo długich oraz dokładnych opisów codziennych czynności, takich gdy zabiegi higieniczne jednakowoż wytwarzanie kanapek, aczkolwiek wydaje się, iż bytowanie fantastyki i – gdy owo się mawiało w szkole – “klimatu grozy i niesamowitości” nie pozwala na tego typu klasyfikację. Adam Wiedemann, którego wieczorowe sukienki rozpoznania młodszych od czasu niego autorów powinno się cenić, żartobliwie odżegnuje się od tych, gwoli których opowiadania Piotr Cegiełki są nudne. O malutko co nie naraziłem się Wiedemannowi, po lekturze części opowiadania Zatracenie, które jest utworem finałowym zbioru Sandacz w bursztynie, myślałem o jego pisaniu wcale sceptycznie. Uważna lektura Zatracenia (w Twórczości 3/2002 ) zmieniła trend mojego myślenia, całkowity zbiór opowiadań Sandacz w bursztynie czytałem aktualnie bez żadnych uprzedzeń. Debiut prozatorski młodego autora (rocznik 1978) jest artystycznie ambitny, u debiutantów w prozie spośród roczników siedemdziesiątych pewien spośród najambitniejszych. Ten debiut buty da się wpisać w dobre konteksty polskiej prozy, nie mam na myśli żadnych wpływów a zależności, te konteksty są ważniejsze od chwili kontekstów światowych, które polegałyby jeno na wpływach a zależnościach. Adam Wiedemann w rozmowie ze mną wymienił Samuela Becketta, coraz wyraźniejsze byłyby zależności od chwili Kafki natomiast niektórych Francuzów, również oraz inne użytki spośród wielkości światowej literatury są obok debiutantów gruntownie naturalne tudzież z rzadka mają istotniejsze znaczenie. Zamiast z Beckettem albo Kafką lepiej doświadczać konteksty prozatorskie totebki Piotra Cegiełki u Marka Hłaski, obok Ireneusza Iredyńskiego i nawet obok Jana Drzeżdżona, nie mówiąc o tych autorach, którzy do pisarstwa Marka Hłaski przymierzali się w strategia pomysłowy oraz samodzielny (jak przede wszystkim Dariusz Bitner).