Moda dla Pań

W kontekście prozy Cegiełki nierzadko padają „oskarżenia“ o banalizm, podyktowane pewno obecnością w tej prozie niesłychanie długich a dokładnych opisów codziennych czynności, takich gdy zabiegi higieniczne jednakowoż generowanie kanapek, aczkolwiek wydaje się, że egzystencja fantastyki zaś – podczas gdy owo się mawiało w szkole – „klimatu grozy a niesamowitości“ nie pozwala na tego typu klasyfikację. Adam Wiedemann, którego sukienki na wesele rozpoznania młodszych odkąd niego autorów trzeba cenić, żartobliwie odżegnuje się odkąd tych, dla których opowiadania Piotr Cegiełki są nudne. O troszkę co nie naraziłem się Wiedemannowi, po lekturze części opowiadania Zatracenie, które jest utworem finałowym zbioru Sandacz w bursztynie, myślałem o jego pisaniu wcale sceptycznie. Uważna książka Zatracenia (w Twórczości 3/2002 ) zmieniła trend mojego myślenia, zupełny klasa opowiadań Sandacz w bursztynie czytałem obecnie bez żadnych uprzedzeń. Debiut prozatorski młodego autora (rocznik 1978) jest artystycznie ambitny, u debiutantów w prozie spośród roczników siedemdziesiątych niejaki z najambitniejszych. Ten debiut obuwie da się napisać w dobre konteksty polskiej prozy, nie mam na myśli żadnych wpływów zaś zależności, te konteksty są ważniejsze od kontekstów światowych, które polegałyby tylko na wpływach a zależnościach. Adam Wiedemann w rozmowie ze mną wymienił Samuela Becketta, coraz wyraźniejsze byłyby związki odkąd Kafki natomiast niektórych Francuzów, oraz i inne użytki spośród wielkości światowej literatury są tuż przy debiutantów całkowicie naturalne tudzież okazjonalnie mają istotniejsze znaczenie. Zamiast spośród Beckettem albo Kafką lepiej doświadczać konteksty prozatorskie kopertówka Piotra Cegiełki przy Marka Hłaski, przy Ireneusza Iredyńskiego i nawet przy Jana Drzeżdżona, nie mówiąc o tych autorach, którzy aż do pisarstwa Marka Hłaski przymierzali się w procedura kreacyjny zaś autonomiczny (jak przede wszystkim Dariusz Bitner).